حضرتِ عباس روان می شود
در پـــی آن آبِ روان مـی رود
لــحـظــه ی آخــر کـه پــی آب رفـت
با دلِ خوش طفلِ حسین خواب رفت
کاش نمی رفت عمو بهرِ آب
پیشِ عمـو هـیـچ بـود نهرِ آب
تشنگی و عشق و ابالفضل و آب
یــاد ابــالـفــضـل ز طــفــل ربــاب
بین دو کفّش چو رهی باز گشت
آب هـمه اشـک شـد و باز گشت
آب ، خـمارِ لبِ عطشانِ تو
زلفِ فرات است پریشانِ تو
مشک پر از آب شد اما سراب
نقشِ دلِ شادِ تو شد روی آب
راه و ابـالـفضل و خـیام و امـید
دستِ ابالفضل و سپاهی پلید
دستِ ابالفضل جدا می شود
هدیه به درگاهِ خـدا می شود
تیر که بر مشکِ علمدار خورد
شیشه ی امید به دیوار خورد
تیر نه بر مشک که بر دل نشست
کشتیِ عـباس که بر گل نشست
تیرِ کـمانـدار که بر مـشک خورد
مشک به طفلانِ حرم رشک برد
مشک دلش خواست که دریا شود
یــک نــفــره سـاقـی دنـیـــا شـود
خوب نـظر کن به نوکِ تیزِ تیر
می نگرد صاف به مشکِ امیر
کاش یکی بشکند این تیر را
تــا نــبـُـرد بــنـدِ دلِ مــیـر را
قامتِ عباس ببین مثلِ شیر
تا لـحـظاتـی دگـر آید به زیر
سـاقـی لـشـگـر هـمـه را آب داد
تشنگی اش هدیه به سیلاب داد
آب شـهـادت به وفای تو داد
جانِ دو عالم به فدای تو باد
محمدعابدینی
1384
پی نوشت:
این مثنوی رو بیش از هفت سال پیش نوشتم و جزو اولین تجربه های شعرم و البته ناشیانه تر از سروده های جدیدم هست.
