دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
گوئی از زهر دل غمزده اش سوخته بود
رسم مظلومیت و شیوه ی احسان و کرم
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود
آبرو را سپر دین خدا می دانست
آتش صلح بدین کار برافروخته بود
از تب سوختنش کرب و بلا ساخته شد
از پدر ساختن و سوختن آموخته بود
چشم در چشم کسی داشت که با بی رحمی
یوسفش را به زر ناسره بفروخته بود
دل بسی خون به کف آورد ولی در غربت
به لب آورد شبی آن چه که اندوخته بود
محمد عابدینی
1392.10.8
دارد چکار می کند این عشق با دلم؟
با قطعه های بی سر و سامانِ پازلم
در گردبادِ زلف تو با لطفِ موج ها
چون قایقی شکسته، زمینگیرِ ساحلم
بیت الحرامِ چشمِ تو بارانی است و من
همپای حاجیانِ تو در دورِ باطلم
در کوچه های قافیه، در قابِ بیت ها
مثلِ همیشه باز تو هستی مقابلم
لبخند می زنی و نفس می کشی و بعد
حل می شود دوباره تمامِ مسائلم!
محمّد عابدینی
1392.9.11
تو داشتی می آمدی با سینی چای و نبات
در عالم رویا و خواب از لابلای خاطرات
من ماجرای عشق را در گوش تو خواندم ولی
پرسیدی از من ناگهان با لهجه ی بیگانه: وات؟!
تو کارگردان بودی و من آخرین برداشت را
تا آمدم بازی کنم گفتی صریح و ساده: کات!
پرسیدم از خود که تو را با خود به فردا می برد
آخر کدامین مرد با این خلقیات و روحیات؟!
سرباز چشمت ناگهان یک پلک آمد سمت من
آن گاه مکثی کردی و آهسته گفتی کیش و مات!
محمد عابدینی
1392.7.30
نه این که فکر کنی خسته ام، فقط گاهی
به روی بامِ دلم لانه می کند آهی
دوباره روحِ تو را می دمم به پیکرِ شعر
چه واژه های بدیعی، چه شعرِ دلخواهی!
خدا کند بشود بینِ اشک ها پیدا
برای رد شدن از بغض ها گذرگاهی
و من که خسته ام از شعر های بی حاصل
از این بیانیه های شعاری و واهی
نشسته داغِ رسیدن به سینه ی جاده
و هل الیک سبیلٌ؟ نشان بده راهی
اسیر غربتِ تُنگم، خودت که می دانی
نمی رود هوسِ موج از دلِ ماهی
تو را من از تو طلب می کنم، تو می گویی:
همیشه قسمتِ تو نیست آن چه می خواهی!
محمد عابدینی
1392.7.17
وقتی غزل نوشته که مدهوشمان کند
یعنی قرار نیست فراموشمان کند
ما شعله های سرکش غم بوده ایم و او
بحر طویل گفته که خاموشمان کند
با حرف های مثنوی عارفانه اش
یک قطعه هم سروده که در گوشمان کند
چیزی نمانده است زمستان عشق او
با بیت های برف غزلپوشمان کند
اول قرار بوده که هشیارمان کند
حالا غزل نوشته که مدهوشمان کند
محمد عابدینی
1392.7.9
وقتی تمام قافیه هایم را از خوشه های موی تو می چینم
در سرخی سبوی غزل هایم تصویری از خیال تو می بینم
وقتی که در مزارع گیسویت هر روز بذر معجزه می کاری
شاید شبی محال تو ممکن شد شاید شبی کنار تو بنشینم
عمری است در دو راهی تردیدم در کارزار منطق و احساسم
با این که دل به مهر تو می بندم اما به وعده های تو بدبینم
در مسجد ضرار دو ابرویت بر دین خلق فاتحه می خوانی
چیزی نمانده جز نفحات کفر با شبهه های چشم تو در دینم
حالا که در شلوغی این دنیا دستم نمی رسد به تو خوبی کن
امشب بیا و ماه دل من باش در خواب های روشن و شیرینم
محمد عابدینی
1392.7.8
دل هر مشت رمل جنوب... خاطراتی از آسمان دارد
مثل ذهن ستاره ای که هزار... قصه از شهر کهکشان دارد
روزگاری در این حوالی شهر... بوی باروت و دود و خردل داشت
حال سکوی افتخار مزار... تا بخواهید قهرمان دارد
قسمتش بوده اینچنین انگار... پیش تابوت کهنه ای یک زن
در میان بهشت آغوشش... جای فرزند استخوان دارد
زنگ را مرشد جماران زد... شهر غرق حماسه شد دیدیم
گود میدان زورخانه ی جنگ... پشت در پشت پهلوان دارد
وزن تابوت روی شانه ی شهر... مثل داغ شهید سنگین بود
پهلوانان ولی نمی میرند... تا که این انقلاب جان دارد
گر چه قفل عقیده را جمعی... با کلید فریب دزدیدند
من ولی شک ندارم این کشور... باز هم مرد "دیده بان" دارد
ما به عشق تو زنده ایم آقا... ما به عشق امام می جنگیم
نسل ما اهل بی وفایی نیست... نسل ما درد آرمان دارد
با خدا عهد بسته ایم آقا... پای این انقلاب می مانیم
گر چه این راه پر فراز و نشیب... سر هر پیچ نهروان دارد
. . .
رمز این اقتدار و عزت را... هیچ کس جز خدا نمی داند
من ولی فکر می کنم همه چیز... ارتباطی به جمکران دارد
محمد عابدینی
1392/6/30
میان قافیه ها سوز ربنایی نیست
و این که حال و هوای غزل خدایی نیست
برای خلوت زیبای بنده و معبود
در ازدحام خیابان شعر جایی نیست
هزار بیت سرودم هزار هزار افسوس
برای بندگی شاعرانه نایی نیست
زبان طبع مرا بسته معصیت انگار
که هر چه گوش فرا می دهم صدایی نیست
به انتهای سفر می رسد غزل اما
همیشه آخر خط نقطه ی رهایی نیست
محمد عابدینی
1392/6/28
هنوز طعم غزل های نوبرت عالی است
و روی دشت لبت جای بوسه ای خالی است
تویی که نقش معمای مشکی زلفت
شبیه ترمه ی زیبای نقشه ی قالی است
دوباره حرف تو شد ... بغض ها ترک خوردند
چه حال و روز غریبی ... عجیب احوالی است
قرار بود تو باشی و من ... من و تو فقط
قرار هست ... نه! این ها نوشته ی فالی است
تو را برای پریدن بهانه کرده دلم
تمام راز پرستو نهفته در بالی است
لجام قافیه را می دهم به دست خودت
که حفظ حرمت مسجد به عهده ی والی است!
محمد عابدینی
1392.5.24
