سفارش تبلیغ
صبا ویژن

سیب خیال

برای خمینی نیجریه

در گلو بغضِ خسته‌ای دارم، هستم از این همه ستم شاکی
جانِ شیعه رسیده بر لب‌ها، از غم و رنجِ شیخ زکزاکی

روسفیدی در این جهانِ سیاه، ایستادی به پای باورِ خود
مردِ میدانِ کارزار و جهاد، عالِمِ انقلابی و خاکی

مدّعی تا دلت بخواهد هست، یاوه و حرفِ مفت بسیار است:
شیخ‌ِ برجام و سازش و تسلیم، شیخ‌ِ تحقیر و خشم و هتّاکی

شیخِ مظلومِ شعرِ من امّا، مردِ عزم و اراده و عمل است
شش پسر داده پیش از این... یعنی، از شهادت ندارد او باکی

این نفس‌های آخرینت را، نذرِ کردی برای آخرتت
جای تو آسمانِ قربِ خداست، بال بگشا! تو مرغِ افلاکی

محمّد عابدینی
1398.4.23


شیخ ابراهیم زکزاکی

خبرِ ارتحالِ امام
باید همان روز تکذیب می‌شد
همان روز که فقیهان ردایش را
بر دوش خامنه ای گذاشتند
خمینی سی سال است هنوز دارد نفس می‌کشد
سی سال است دارد با سرانگشتان ولایتش
دنیا را برای ظهور چراغان می‌کند
حسینیه همان است و صندلی همان
از جماران هم که راهی نیست تا کشوردوست
نه!
یک بار کافی نیست
خبر ارتحال امام
باید بارها تکذیب شود
یک‌بار وقتی سید حسن نصرالله
با تکیه بر وعده های نصرت الهی
گنبد آهنین امّا زنگ‌زده‌ی اورشلیم را
روی سر اسرائیل آوار می‌کرد
یک بار وقتی شیخ نمر
با قطره‌های پرحرارتِ خونش
زمستانِ ریاض را به آتش می‌کشید
یک‌بار وقتی شیخ عیسی قاسم
مرداب قحطی‌زده‌ی بحرین را
مانند بحری به مهمانی طوفانِ انقلاب می‌برد
یک‌بار وقتی سید الحوثی
زمین خواب‌رفته‌ی یمن را
روی خطّ گسل‌های ظلم و استبداد
به زلزالِ بیداری اسلامی می‌کشاند
یک‌بار وقتی جبروتِ ملکوتی سیستانی بزرگ
آسمان و زمین و دریای عراق را
قبرستانِ دواعش غربی و عربی می‌کرد
خبرِ ارتحالِ امام باید هر روز تکذیب شود
در سوریه
در مصر
در لیبی
در افغانستان
در پاکستان
خمینی هر روز دارد زنده‌تر می‌شود
صدایش هر روز دارد رساتر می‌شود
خوب گوش کن
لابلای زاری اهالی زاریا
از گوشه‌ی زندان های نیجریه
و از حلقومِ زخمی شیخ ابراهیم زکزاکی
صدای رسای خمینی را خواهی شنید!

محمّد عابدینی
1398.4.12


محمد مرسی

محمّد مرسی قهرمان انقلاب مردمی مصر پس از شش سال حبس در قفس زندان پس از 5 دقیقه دفاع از خود درگذشت. عبدالفتّاح السّیسی وزیر دفاع منصوب خود مرسی وی را سرنگون کرد. رهبر مخالفان دولت مرسی محمّد البرادعی بود که هواداران او با ایجاد آشوب های خیابانی زمینه را برای دخالت و در انتها کودتای ارتش فراهم کردند. این در حالی بود که مرسی بصورت مستقیم دست به دامان امداد آمریکا بود و از جانب واشنگتن خیالش راحت بود که هیچ گزندی از ارتش به دولتش نخواهد رسید! تماس تلفنی با اوباما، گماردن مشاور ارشد خود نزد آن پترسون سفیر وقت آمریکا در قاهره، ارتباط مستقیم و دائمی با پنتاگون و شخص چاگ هیگل ویز وقت دفاع آمریکا نمونه هایی از این توسّلات شوم بود. او حتی از اسرائیل هم چشم پوشی نکرد و از یک طرف در نامه نگاری هایش دست دوستی به سمت شیمون پرز دراز کرد و با اعلام پایبندی کامل به کمپ دیوید خیال او را آسوده کرد و از طرفی دیگر با فشار بر حماس و تمدید محاصره و تخریب تونل های ارتباطی غزه و پشت کردن به محور مقاومت جبهه ضدّ صهیونیستی را در منطقه تضعیف کرد. ارتباطش با محور ارتجاع و دریافت کمک پنج میلیارد دلاری از قطر هم که به جای خودش. در یک کلام مرسی هر چه داشت برای محور شرارت غربی عبری عربی در طبق اخلاص گذاشت و مزد خود را هم تمام و کمال دریافت کرد!

امّا آنچه یک سیاستمدار را به اوج عزت یا حضیض ذلّت می برد درایت و ذکاوت اوست که از آن به بصیرت تعبیر می شود. کاش مصر هم رهبر بصیر و حکیمی داشت تا به مرسی تعلیم دهد این ملّت می تواند به همه آرزوی های بزرگ خود برسد به شرط آن که از بیماری مهلک وابستگی آن هم به آمریکای جنایتکار نجات پیدا کند. مرسی فکر کرد مشکل مصر مبارک است. امّا مشکل مصر آمریکا بود. مشکل مصر استعمار اقتصادی صندوق جهانی پول بود و مبارک فقط کارپردازی بود برای اجرای سیاست های آن. کاری که مرسی تلاش کرد خودش به جای مبارک ادامه دهد! ولی فراموش کرد قهرمان یک انقلاب اگر به سیره ی ضدّقهرمان آن عمل کند با اون مساوی و برابر نخواهد شد، بلکه قطعا نسبت به او یک هیچ عقب و بازنده خواهد بود. نکته ای که خود قهرمان پندار های انقلاب ما نیز معمولا نتوانسته اند درک کنند و خیال کرده اند با نادیده گرفتن آرمان انقلاب می توانند راهی جدید و غرب پسند پیش پای خود باز کنند و یادشان می رود دارند در زمین انقلاب و مردم بازی می کنند و در مقابل دیدگان بیدار ولایت فقیه! سیسی ها و مرسی ها که همیشه هستند. می آیند و می روند. یکی روی خشم و خفقان مردم لانه می کند و یکی روی موج امید و شور مردم سوار می شود. در قاهره جای یک نفر خالی است که نگاهش به خدا باشد و دستش روی سر انقلاب و مردم. همان یک نفر که چهل سال است نگذاشته مرسی ها و سیسی ها آرزوی های انقلاب این مردم را بدزدند و آن یک نفر ولی فقیه است. تا وقتی یوسفی به نام ولی فقیه عزیز مصر نباشد سرنوشت آرزوهای این مصر و هر مصر دیگری همین است.

محمّد عابدینی
29 خرداد 1398

 


محمد عابدینی

آقای کوچولوی خانهِ من
هر چقدر دلت میخواهد بازی کن
میگویند هر کسی کودکی دارد در درون
و تو کودکِ بیرونِ منی
تا میتوانی کودکی کن
وقتش که برسد
خیلی چیزها را خواهی فهمید
و آن وقت شاید دیگر دل به این بازی ها ندهی
و دلت بخواهد چفیه ات را دور گردنت بیندازی
پیشانی بندت را ببندی
سلاحِ غیرتت را در دست بگیری
و با فرمان رهبرت
آرام و قرار را بستانی
از آنهایی که به ستم گرفتند
اسباب بازی ها را از دستانِ پسربچه ها
و عروسکها را از آغوشِ دختربچه ها
در یمن و بحرین
عراق و سوریه
نیجریه و افغانستان
و فلسطین و لبنان
مجاهدِ کوچکِ من
بازی هایت را زودتر بکن
خیلی کار داریم



من یک جوان از دودمانِ حیدرم بانو
خالیست دستانم ولی یک لشگرم بانو

حالا که پرچم را به دستِ نسلِ من دادی
تا آخرِ خط این علَم را میبرم بانو

هر روز با شوقِ طوافِ گنبدت آرام
از بامِ صحنت چون کبوتر میپرم بانو

شوقِ شهادت در نگاهم میخورد پیوند
با اشکِ فرزندان و بغضِ همسرم بانو

دارد صدای تیر و ترکش می رسد از شام
این تیر و ترکش را به جانم میخرم بانو

تا جان به تن دارم نخواهم داد بی تردید
رخصت که خط افتد به دیوارِ حرم بانو

یک شب چراغان می کنم صحنِ حریمت را
با چلچراغِ زخم های پیکرم بانو

محمد عابدینی
سی و یکم اردیبشهتماهِ نود و پنج

تقدیم به شهدای مدافع حرم
خصوصا شهید حجت اسدی


شیخ سلمان بایست... دردِ تو را
نسلِ من دردِ خویش می داند

گرگِ آلِ خلیفه را بحرین
روزی از خاکِ خویش می راند

شک نکن... نسلِ زنده ی ایران
پشتِ تو ایستاده همچون کوه

پای این آرمانِ توحیدی
قومِ سلمان همیشه می ماند

محمّد عابدینی


پی نوشت:
شیخ علی سلمان دبیرکل جمعیت ملی اسلامی
الوفاق بزرگترین تشکل معارض شیعی در بحرین
هفته ی گذشته توسط نیروهای امنیتی این کشور بازداشت
و به مکان نامعلومی منتقل شد.


ایرانی ام... فرزندِ ابر و باد و باران
انگشتِ دنیا از شکوهِ من به دندان

بر باد داده نقشه ی مستکبرین را
طوفانِ جمهوریِ اسلامیِ ایران

نمرود ها آتش به پا کردند صد بار
امّا خدا می کرد ایران را گلستان

دستِ خدا را بار ها دیدیم در جنگ
در فتحِ خرّمشهر... آزادیِ بُستان

یادش نرفته آسمانِ پیرِ بغداد
پروازِ استثناییِ عبّاسِ دوران

امروز هل من ناصرِ خشمِ "نِمِر"ها
زانوی فرعونِ عرب را کرده است لرزان

می آید از بیروت بوی نصر امروز
جایی فرا تر از بلندی های جولان

سجّیل های سنگ در دستانِ غزه
در مشت هاشان خشم و غیرت هر دو پنهان

روزی نمازِ جمعه می خوانیم با هم
در مسجد الاقصی به یادِ حاج رضوان

یک روز خواهد گشت اسرائیل نابود
با همّتِ مردانِ حزب اللهِ لبنان

این جا ولی در سایه ی تدبیر و امّید
گم می شود در شهرمان عطرِ شهیدان

چشمی به مسئولینِ راه آهن ندارم
باید فداکاری کند هر بار دهقان

دنیای موهومِ سرانِ فتنه گر را
یک روز خواهد کرد حزب الله ویران

دارد صدای اربعین می آید انگار
دریاب بوی سیب را از مرزِ مهران

محمّد عابدینی
1393.8.28


محمد عابدینی

گفتی سلام؛ احوالتان امروز خوب است؟
این عکس ها، تصویر ها، مال جنوب است؟

گفتم سلام؛ آری... بیا بنشین کنارم
گاهی کمی یادآوری بد نیست... خوب است
...
این است عکس کربلای فکّه... این جا
آرامشی محسوس مهمان قلوب است

در وادی اعجاز... در اروند و والفجر
حتّی عصای موسوی یک تکّه چوب است

ده ها ستاره رفته اند و جایشان در
دامان شب های هویزه نقره کوب است

خون کرده این غربت دل هفت آسمان را
این جا شلمچه... عصر... نه؛ تنگ غروب است

این آخری تصویر شرهانی است... بی شک
اینجا زمین آیینه ی غیب الغیوب است
...
وقتی غبار ننگ دنیا را گرفته
یاد شهید و جبهه در حدّ وجوب است

اینجا نبردی سخت بر پا بوده امّا
امروز شاید خاکریز ما کُلوب است

باید خودت فیلتر کنی پای خودت را
میدان مین در فیسبوک و یوتیوب است

امروز باید مرد باشی تا نیفتی
دنیا پر از خمپاره ی شصت ذنوب است

محمّد عابدینی
1393.1.18


محمد عابدینی

بنویسید...

من امضا می کنم

طومار کنید...

من مُهر می زنم

مصحف بیاوید...

من دست می گذارم و سوگند می خورم

والله

تالله

بالله

کبوتر های سفید حسینیه ی محمودوند زنده اند

فرشته های آسمانی ولی خاک آلودِ معراج شهدا زنده اند

شهدا زنده اند

زنده ی زنده ی زنده

زنده تر از هر زنده ای

سوگند می خورم که شعار نمی دهم

سوگند می خورم که شعر نمی بافم

سوگند می خورم شهدا واقعا زنده اند!

زنده اند که این طور ناگهان

هر وقت دلشان بخواهد

هر وقت عشقشان بکشد

هر قلبی را که دلشان بخواهد

بر می دارند و با خود می برند

هر دلی را که عشقشان بکشد

هوایش را ابری می کنند

 و هر چشمی را که بپسندند

بارانی می کنند

...

تازه از جنوب برگشته ام

پس حرف بسیار است

اما

بماند بهتر است

...

پی نوشت:
خدا رحمت کند سید مرتضای آوینی را با این دعای مستجابش:

ای شهید
ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود نشسته ای
دستی برآور
و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش