با خـود نـمی بـری تــو مرا من ولی تو را
بـاور نـمی کـنی تـو مـرا مـن ولـی تـو را
دیـگر بـرای عـاشـقـیـَم مـَدرکی مـخواه
عاشق نمی شوی تو مرا من ولی تو را
محمدعابدینی
1389
با خـود نـمی بـری تــو مرا من ولی تو را
بـاور نـمی کـنی تـو مـرا مـن ولـی تـو را
دیـگر بـرای عـاشـقـیـَم مـَدرکی مـخواه
عاشق نمی شوی تو مرا من ولی تو را
محمدعابدینی
1389
کـرده ای بـا غـم خـود پـشـت مـرا چـون پـل خـم
و بــه مــن لــطـف نــمـودی و عــطـا کــردی غــم
چشم من چشمه ی موج است؛ و گر نه اطـلس
بــرکــه ای بــود کــه بــا اشــکِ فــراقـت شد یـم
نــوســانِ دلــم از جــنـبـشِ ســرخِ لــبِ تــوسـت
مـی پـــرد کـــنــتــورم از بـــرقِ نـــگاهــت هـر دم
گــر چــه خــورشــیــدِ مــرا از دلِ صــبــحـم بـردی
ســائــلِ رنــدِ شــبِ جــمــعــه ی چـشمانِ تو ام
نــه فــقــط مــن بــه لــبــم داغِ گــنــاهــت مـانده
لــبِ خــسرو ... لــبِ فـرهاد ... لــبِ مـجنون هم
شـــهــرِ آبـــاد دلـــم هــر چــه مـــقــاوم بـــاشــد
مـــی شـــود بـــر اثـــرِ زلـــزلـــه ی یـــادت بـــــم
شـعـرم آشـفـتـه و گـنـگ اسـت خـودم می دانم
اســبِ وحــشـی غـــزل کــرده ز مــضـمـونـت رم
محمد عابدینی
1391/7/25
حــتـی بـرای فــاتـحـه هــم دیــر می شود
آن لحظه ای که عشق زمین گیر می شود
شـان نـزول عـشق سماوات چشم توست
ایــن آیــه در نــگاه تــو تــفـسـیر می شود
محمد عابدینی
1388
چـه حـال و روز غـریــبـی؛ چـه روزگـار بـدی!
بـه صـحـن خـلـوت شـعرم چرا سری نزدی؟
شـکـوفه های غـزل را تـگـرگ حـادثه ریخت
در آسـ......ــمـان خــیـالـم چـرا پـری نزدی؟
محمد عابدینی
1388
لبـــ تــشــنــه ــتــریـن زائـــرِ دریـای سـرابـم
دلــــ ــــداده و درمــــانـــده و در دام شـرابـم
شک نیست که تقصیرِ دو چشمِ شبِ او بود
این گـونه که دیـوانـه و سـرمـست و خـرابـم
محمد عابدینی
1389
سـیـب خـیـالِ روی تـو را گـاز می زنم
نـام تـو را که می شنوم سـاز می زنم
یک شب از آسمان خـیالم عبور کن...
پــروانــه وار دســت بـه پـرواز می زنم!
محمد عابدینی
1389
قــطـار قـافـیـه در ایــســتــگاهـ بــاران بـود
و چـشـم ـهـای غــزل خـیره بـر بیابان بـود
و یک نـفر که دلش مثل شعر می جوشید
و آسمان که لـبش مـاه بـود و خـندان بـود
محمد عابدینی
1390/7/6
چقدر مـزّه ـی تـلخِ سکـوت تـکراری ـست
برای من که صدای تو چـای افطاری ـست
مــیـانِ خـــاطـره هایـت نــمـاز مـی خـوانم
کـه بـا شـکـفتنِ یادت بـهار اجباری ـست!
محمد عابدینی 1389
چـشمت وزید و از مـژه هایت عبـور کرد
تیـغی به کـف گرفت و دلم را مـرور کرد
با هر چـراغِ زخـم که در جانِ من نشاند
غـمخـانه ـی خـرابِ مرا غـرقِ نــور کرد!
محمد عابدینی 1388
راه طــــــولانــی ابـــروی تو طی خواهد شد
شب ظـلمانی گـیسوی تو طی خواهد شد
هـمه ـی مـسـئـلـه ها قـابل حـلّـنـد؛ بـدان!
راه لب های من و روی تو طی خواهد شد!
محمد عابدینی 1385