مـضـمـون بـه دور قـافـیـه ها در طــواف بـود
شـاعـر درسـت در وســط یـک مـصــاف بـود
جـایـی مـیان گفتن و کـتمان نـشسته بـود
نـیـمـی ز تـیــغ مـسـت غـزل در غـلاف بـود
طـبعـش به داغ تشنگـی اش سوگـوار بـود
شـایـد یـکـی دو جـرعـه تـغـزّل کـفـاف بـود
در مـصـرعـش تــجـانـس امـیـد و بـیــم بـود
گـویـی مــیـان خــوف و رجــا ائــتــلاف بـود
یک بیـت طـعم ماندن و یک بیِـت عــطر راه
بــیــن مــفــســریــن غـــزل اخـتــلاف بــود
محمدعابدینی
1390/3/26
گاهی مـیان عـقل و دلـم جـنـگ مـی شود
یـعـنـی کـسی بـرای تـو دلـتنگ مـی شود
هر شـب میان خـاطـره هایت قــرار مـاست
با منشی ات همیشه هـماهـنگ می شود
از عشـق تـو غـزل بـه غــزل آه می کـشـم
اما دلـت قــدم بـه قـدم ســنـگ مـی شـود
راهــی نــبــود بـــیـن مـــن و تــو قـدیـم ها
ایـن روز ها ولـی دو سه فرسنگ می شود
صــد بــار قــصـد تــرک تـو کـردم دوبـاره بـاز
کارم به چشم و زلف و لـبت لـنگ می شود
وقــتــی کـه عـطـر نـاب تـو مـی آیـد از غزل
بـیـن ردیــف و قـافـیـه هـا جــنـگ می شود
آن قـدر مـسکر است هوایت که هر کسی
یـک بـیـت از تـو می شـنـود منگ می شود
در آسـمـان عـشـق تـو رنـگـیـن کـمان شعر
هـر مـصرعـش مـسـافـر یـک رنگ می شود
هر کس که عاشق تو نشد خونبهای عشق
چـون لـکه ای بـه دامـنش از نـنگ می شود
محمدعابدینی
1389/12/7
از نـیمه شـب گـذشته و میلی به خـواب نیست
راهـــی بـــرای رد شـــدن از اضـــطــراب نیست
تـقسیم و کـسر و ضرب و تـوان حاصلی نداشت
گــویــی بــرای مــســئــلـه هایـم جـواب نیست
دســتــم دخــیــلِ پــنــجــره هـای قــنـوت مـانـد
شـایـد دعـای خـسـتـه دلان مـسـتـجـاب نیست
ایـن دورِ چـنـدم اسـت کـه تــسـبـیـح مـی زنـم؟
دیـگـر در ایـن تــسلـسـلِ مـطــلـق ثـواب نیست
یـک عـمـر بـیـنِ مـسـجـد و مـیـخـانـه مـانـده ام
انــگـار راه چـــاره بـــه غـــیــر از شــراب نـیست
من را بـه عـشـقِ جـامِ مـی ایـن جا کشانده اند
اما دریـــغ! قـســمــتِ مــن جــز ســراب نیست
صــد بــار اگــر زمــیــن و زمـــان زیــر و رو شــود
هـرگـز بـنـای خـانـه ـی عـشـقـم خـراب نیست
بـی خـود مـیـانِ عـلـمِ کـَمـَت جــسـتـجـو مکـن
درمـــانِ دردِ تــــشــنــگــیــم جــز در آب نـیست
بــا ایــن کــه عــطــرِ یــادِ تــو آرامـش دل اسـت
امـــا حـــریـــفِ دلـــهـــره و الـــتــهـــاب نیسـت
گــفــتـی مــیـان مــانــدن و رفـــتـــن مــخـیـرم
امـا بـدان کـه عـشـقِ تـو یـک انــتــخـاب نیست
امــشــب غــزل مـــیــانِ دلـــم مـــوج مــی زنــد
حــاجــت بــه مــیـز و دفـتـر و خط و کتاب نیست
امــشـب بــرای پـــر زدنــم آســـمـان کــم اسـت
پــرواز در حــصــارِ قـــفـس جــــز عــــذاب نیست
دیـــگـر مـــیـانِ قـــافـــیـه هـا ارتــبـاطـ نــیـسـت
دیــگـر نـشانـی از غــزل و شــعـرِ نــــاب نـیسـت
شـاعر در عـمقِ خـستـگــی اش غـرق می شود
راهِ فـــراری از دلِ ایــــن مــــنــــجــــلاب نـیـست
ایـن جـا دگـر بـسـاطـِ غـــزل جــمــع مــی شــود
شـاعـر بـه خـواب رفــته و در دیـده تـاب نـیـسـت
محمدعابدینی
1389/12/12
نذر شهید کربلا که یک ماه دیگر مسافر شمشیر هاست...
مشعر ... عرفات ... عجب منایی داری
از زمـزم غـم چـه چـشـمه هایی داری
ایـن عـیـد سـعـیـد هم به قـربان تو باد
یـک مـاه دگـر چـه روضـه هـایـی داری
محمدعابدینی
1391/8/5
خــــداونــدا گـــرفــتـار گـــنـاهـم
بـبین طـوفان اشـک و درد و آهم
گـره در کـارم افـتـاده ست یا رب
گـره خـورده بـه درگـاهت نگاهم
تــو و دریــای بـی پـایـان عـفـوت
مـن و صـحـرای اعـمـال تــبـاهـم
تو نـازل می کنی بر شب ستاره
عنایت کن به شب های سیاهم
بـگیر ای آسـمان دسـت زمین را
خــــداونــدا گـــرفــتـار گـــنـاهـم
محمد عابدینی
1391/8/4
با بغض و حزن و گریه ی وافر نوشته ام
از روضـه های مـبـهم شـاعـر نوشته ام
جـایی میان دفتر اشـعار اهـل بـیت (ع)
این را برای حضرت بـاقـر (ع) نوشته ام
محمدعابدینی
1391/8/1
با خـود نـمی بـری تــو مرا من ولی تو را
بـاور نـمی کـنی تـو مـرا مـن ولـی تـو را
دیـگر بـرای عـاشـقـیـَم مـَدرکی مـخواه
عاشق نمی شوی تو مرا من ولی تو را
محمدعابدینی
1389
کـرده ای بـا غـم خـود پـشـت مـرا چـون پـل خـم
و بــه مــن لــطـف نــمـودی و عــطـا کــردی غــم
چشم من چشمه ی موج است؛ و گر نه اطـلس
بــرکــه ای بــود کــه بــا اشــکِ فــراقـت شد یـم
نــوســانِ دلــم از جــنـبـشِ ســرخِ لــبِ تــوسـت
مـی پـــرد کـــنــتــورم از بـــرقِ نـــگاهــت هـر دم
گــر چــه خــورشــیــدِ مــرا از دلِ صــبــحـم بـردی
ســائــلِ رنــدِ شــبِ جــمــعــه ی چـشمانِ تو ام
نــه فــقــط مــن بــه لــبــم داغِ گــنــاهــت مـانده
لــبِ خــسرو ... لــبِ فـرهاد ... لــبِ مـجنون هم
شـــهــرِ آبـــاد دلـــم هــر چــه مـــقــاوم بـــاشــد
مـــی شـــود بـــر اثـــرِ زلـــزلـــه ی یـــادت بـــــم
شـعـرم آشـفـتـه و گـنـگ اسـت خـودم می دانم
اســبِ وحــشـی غـــزل کــرده ز مــضـمـونـت رم
محمد عابدینی
1391/7/25
حــتـی بـرای فــاتـحـه هــم دیــر می شود
آن لحظه ای که عشق زمین گیر می شود
شـان نـزول عـشق سماوات چشم توست
ایــن آیــه در نــگاه تــو تــفـسـیر می شود
محمد عابدینی
1388
چـه حـال و روز غـریــبـی؛ چـه روزگـار بـدی!
بـه صـحـن خـلـوت شـعرم چرا سری نزدی؟
شـکـوفه های غـزل را تـگـرگ حـادثه ریخت
در آسـ......ــمـان خــیـالـم چـرا پـری نزدی؟
محمد عابدینی
1388
