گفته بودی باز میگردی... دو چشمم باز ماند
داستانی که شروعش کرده بودی باز ماند
پا به پای قصّه می‌بردی خیالم را ولی
کاروانِ قصّه‌هایت در همان آغاز ماند
آسمان انگار پشتِ پلک‌هایت خفته است
بال‌های قلبِ من در حسرتِ پرواز ماند
من غزل بودم... رهایم کرد دستی ناتمام
شاهِ شطرنجی که تا آخر همان سرباز ماند
از بهای عشق پرسیدم... نوشتی: آه و اشک
پاسخت امّا میانِ هاله‌ای از راز ماند
محمد عابدینی
14 بهمن 96
نه... مثل این که با چنین برف شدیدی
باید بلرزم تا سحر... مانند بیدی
دارند می ساوند قند ابرها را
روی سر دنیا... عجب بخت سپیدی
از لابلای برف ها... از عمق سرما
من گفته بودم می رسی یک روز... دیدی؟
یک لحظه حتی از دلم جایی نرفتی
از من به من نزدیک تر... حبل الوریدی
هم در دلم... هم در کنار من نشستی
با این که دور از دست هستی و بعیدی
باور نکن افسانه ی دل کندنم را
حتی اگر با گوش خود از من شنیدی
ایکاش حالم را نمی پرسیدی اما
حالا که پرسیدی شتر دیدی ندیدی
محمد عابدینی
1392.11.12
