سفارش تبلیغ
صبا ویژن

سیب خیال

سیب خیال

آخرِ قصه ی غزل هایم، به کجا میرسد... نمیدانم
آدمِ خسته از بهشت آیا، به حوا میرسد... نمیدانم

پشتِ دیوار های سنگیِ شهر، زیرِ بارانِ واژه و مضمون
عاشقِ بی نوای دلخسته، به نوا میرسد... نمیدانم

در مطافِ بلندِ گیسویش، دورِ چشمی سیاه میگردم
حاجیِ رندِ آرزو هایم، به منا میرسد... نمیدانم

آسمان.. ماه.. نیمه شب.. خلوت، نم نمِ اشک.. من.. دعا.. محراب
قدِّ کوتاه ربّنا هایم، به خدا میرسد... نمیدانم

شب بشب بغض میکنم هر شب، دم بدم زخم میخورم هر دم
دستِ این زخم های پی در پی، به دوا میرسد... نمیدانم

محمد عابدینی
192.10.14


سیب خیال 

"تا کی به تمنّای وصال تو یگانه"
با خاطره هایت بروم شانه به شانه؟

حالا که قرار است در این بغض گلوگیر
شعری بسرایم پر از آواز و ترانه،

باید بنشینم و به شکل غزلی ناب
حرف دل خود را بنویسم پسرانه

تا سبز شود بر اثر معجزه ی عشق
بر شاخه ی خشک غزلم باز جوانه

مصراع به مصراع، غزل هیزم عشق است
تا طاق فلک می کشد این شعر زبانه

سهم من از این عشق ولی حسرت و آه است
بر وفق مراد دل من نیست زمانه

 روزی دل این بغض چنان می شکند که
"اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه"

محمد عابدینی
1392.9.15

سیب خیال

دارد چکار می کند این عشق با دلم؟
با قطعه های بی سر و سامانِ پازلم

در گردبادِ زلف تو با لطفِ موج ها
چون قایقی شکسته، زمینگیرِ ساحلم

بیت الحرامِ چشمِ تو بارانی است و من
همپای حاجیانِ تو در دورِ باطلم

در کوچه های قافیه، در قابِ بیت ها
مثلِ همیشه باز تو هستی مقابلم

لبخند می زنی و نفس می کشی و بعد
حل می شود دوباره تمامِ مسائلم!

محمّد عابدینی
1392.9.11


محمد عابدینی

وقتی غزل نوشته که مدهوشمان کند
یعنی قرار نیست فراموشمان کند

ما شعله های سرکش غم بوده ایم و او
بحر طویل گفته که خاموشمان کند

با حرف های مثنوی عارفانه اش
یک قطعه هم سروده که در گوشمان کند

چیزی نمانده است زمستان عشق او
با بیت های برف غزلپوشمان کند

اول قرار بوده که هشیارمان کند
حالا غزل نوشته که مدهوشمان کند

محمد عابدینی
1392.7.9


محمد عابدینی

وقتی تمام قافیه هایم را از خوشه های موی تو می چینم
در سرخی سبوی غزل هایم تصویری از خیال تو می بینم

وقتی که در مزارع گیسویت هر روز بذر معجزه می کاری
شاید شبی محال تو ممکن شد شاید شبی کنار تو بنشینم

عمری است در دو راهی تردیدم در کارزار منطق و احساسم
با این که دل به مهر تو می بندم اما به وعده های تو بدبینم

در مسجد ضرار دو ابرویت بر دین خلق فاتحه می خوانی
چیزی نمانده جز نفحات کفر با شبهه های چشم تو در دینم

حالا که در شلوغی این دنیا دستم نمی رسد به تو خوبی کن
امشب بیا و ماه دل من باش در خواب های روشن و شیرینم

محمد عابدینی
1392.7.8


هنوز طعم غزل های نوبرت عالی است
و روی دشت لبت جای بوسه ای خالی است

تویی که نقش معمای مشکی زلفت
شبیه ترمه ی زیبای نقشه ی قالی است

دوباره حرف تو شد ... بغض ها ترک خوردند
چه حال و روز غریبی ... عجیب احوالی است

قرار بود تو باشی و من ... من و تو فقط
قرار هست ... نه! این ها نوشته ی فالی است

تو را برای پریدن بهانه کرده دلم
تمام راز پرستو نهفته در بالی است

لجام قافیه را می دهم به دست خودت
که حفظ حرمت مسجد به عهده ی والی است!

محمد عابدینی
1392.5.24


خنده های خاک آلود

پـلـکی زدی، دار و نـدارم را گرفتی
آرامش و خـواب و قـرارم را گرفتی

یک عـمر مردم اشک در چشمم ندیدند
بـا تــار گــیــسـویـی وقـارم را گـرفـتـی

من را از عمق خنده های خاک آلود
بـیـرون کشیدی و غـبـارم را گرفتی

با گندمی از من بـهشتم را گرفتی
اردیـبـهـشـتـم را، بـهـارم را گرفتی

در خلسه ی موسیقی آرام چشمت
از دسـت های تـیـره تـارم را گـرفتی

جانم پرید از بام جسمم ساده، انگار
از شانه های خسته بـارم را گرفتی

محمد عابدینی
1392.1.19 


حرم چشم تو

اشـک هـایـم خــبـر از دردِ مــداوم دارد
دلِ من سمتِ کسی شیبِ ملایم دارد

بر لبم خنده ی تلخی ست ولی می دانی
پشتِ این خـنده کـسی گریه ی قـایم دارد

خنده ات حافظه ی چشمِ مرا پر کرده ست
صـفـحه ی قـلب من از چهره ی تو تـِـم دارد

صفِ مژگان سیه پوش و شبی بارانی
حـرمِ چـشمِ تـو یک عـالَمه خـادم دارد

مـوجِ زلـفِ تو خـداوندِ مرا ثابت کرد
نظمِ گیسوی پریشانِ تو ناظم دارد

این غزل فرصتِ خوبی ست برای توبه
بـیـت هایـم خـبـر از یـک دلِ نـادم دارد

شعرم آشفته و گنگ است ولی انصافا
مـعـنـی و قـافـیـه و قـالـبِ سـالـم دارد

دوش در عـالمِ رویـام به سـعدی گفتم
شاعری کارِ شما نیست عمو! لِم دارد

غزلم بابِ دلت نیست، خودم می دانم
گـفـتنِ شـعر کـمی حـوصـله لازم دارد

پادشاهی تو! بزن تکیه به تختِ غزلم
شهرِ شعرِ من از این ثانیه حاکم دارد

محمدعابدینی
1391/12/10