بــایــد غــزل ســرود بــرای کــسـی کـه مـاه
در آســمــانِ آیـنـه هـایــش نــشـسـته است
وقـتـی غــزل بـرای تـو بـاشـد غــزالِ عــشـق
در سـبـزه زارِ قــافـیـه هایـش نـشسته است
مــتــنِ غـــزل تـــرانـه ولـی زیـــرِ بــارِ بـــغـض
زخـمـی میانِ حـاشیه هایش نـشسته است
داغِ دو اســـتـــکــان غـــــزلِ داغِ تـــــــازه دم
روی دلِ مـشـاعـره هـایـش نــشـسـته است
ایـن بـار هـم نـشـد کـه بـرایـش غــزل شـوم
شعری شبیهِ قطعه به جایش نشسته است
محمدعابدینی
1391/9/28